Strategia Lizbońska i Unia wobec kryzysu
| 15.10.2009 | Autor: Berenika Konar | [ 0 komentarzy ] |
Strategia Lizbońska kładzie nacisk m.in. na edukację i ciągłe uzupełnianie wiedzy.
Źródło: stock.xchng
- Podobne tematy:
- Rynek dóbr luksusowych w kryzysie?
- Węgry: ta hossa nie ma podstaw w gospodarce
- Trendy w funduszach unijnych na szkolenia - już 23.06 w Łodzi!
- Unia Europejska - inne artykuły:
- Wydatki na reklamę w Polsce i w innych krajach europejskich
- Komisja zaleca przedłużenie tymczasowych kontroli na granicach wewnętrznych
- Czwarta edycja Konkursu Lingwistycznego „Tłumacze na start”
Strategia Lizbońska miała sprawić, że Unia Europejska będzie bezkonkurencyjna na światowym rynku. Tymczasem nadszedł kryzys gospodarczy. Jaka jest odpowiedź Unii?
Nowoczesne gospodarki oparte są raczej na wiedzy niż na wydobyciu surowców czy pracy fizycznej. By konkurować z innymi państwami na światowym rynku, Europa musi stworzyć miejsca pracy, których potrzebuje dynamiczne, rozwinięte społeczeństwo. To wymaga inwestycji w edukację i naukę, a także polityki zatrudnienia, która nadąży za zmianami i zminimalizuje skutki globalnego kryzysu. Kraje UE ściśle współpracują, by stawić czoła tym zadaniom, dzieląc się z innymi doświadczeniami.
Strategia Unii dotycząca tworzenia wzrostu i miejsc pracy w zrównoważony sposób, znana jako Strategia Lizbońska, promuje innowację w biznesie i inwestycję w ludzi, by stworzyć społeczność opierającą się na wiedzy. Skupia się na uczeniu się ludzi przez całe ich życie, a także wspiera badania i rozwój.
Strategia ponadto ma sprawić, by pracownicy chętnie pracowali, zatrzymać ich w pracy dłużej – ze względu na rosnącą średnią długość życia, poprawiając elastyczność pracowników i przedsiębiorstw, zapewniając lepszą edukację oraz umiejętności i adaptując systemy ochrony socjalnej do zadań, jakie stawia innowacja, globalizacja i mobilność. Dąży się do maksymalnej elastyczności i mobilności społecznej w równowadze z zabezpieczeniami socjalnymi, co określa się często mianem flexicurity (ang. flexibility – elastyczność, security – bezpieczeństwo).
Strategia Lizbońska stała się istotną sprawą, gdy w Europę uderzył kryzys w 2008 roku. Wiele osób uważa, że gdyby trzymać się jej, pomoże ona zwiększyć popyt i przywrócić wiarę w europejską gospodarkę. Unia przeznaczyła odpowiednie środki dla krótkoterminowego wzrostu zatrudnienia w kryzysie i poprawiła długoterminowe prospekty dla siły roboczej tak, by zapełnić wolne miejsca pracy i wyprzedzić potrzeby rynku pracy. Na przykład: jeśli wystąpi nadwyżka pracowników w branży tekstylnej, a widoczne będą symptomy braków w turystyce, pracownicy ci mogą zostać przekwalifikowani.
Dążenie do większej ilości i lepszej jakości miejsc pracy wymaga pewnych kosztów. Długa unijna tradycja zapewniania przyzwoitego środowiska pracy i ochrony praw pracowników jest ciągle kontynuowana. Powszechne standardy określają podstawowe zasady, jeśli chodzi o warunki pracy, zbiorowe zwolnienia, pracę na niepełny etat i tymczasową, zdrowie i bezpieczeństwo pracy, urlopy macierzyńskie i tacierzyńskie, odpowiednią płacę do wykonanej pracy i ochronę przed molestowaniem seksualnym.
Społeczny dialog pomiędzy reprezentantami pracowników i zatrudnionych jest również kamieniem węgielnym polityki Unii Europejskiej. Komisja Europejska zachęca firmy, by w swej działalności brały pod uwagę socjalne i środowiskowe uwarunkowania.
Unia rozszerzyła także sieć systemów zasiłkowych i nie ma wątpliwości, że tak powinno pozostać, choć rozbudowane socjalne zaplecze nie powinno zniechęcać do pracy. Unijni liderzy zgodzili się, że pensje i ochrona zdrowia są podstawowymi prawami, których koszt trzeba zaspokoić. Adaptacja ochrony socjalnej do nowoczesnej gospodarki jest szczególnie ważna na ekonomicznym zakręcie, kiedy relatywnie duża liczba osób jest zwalniana i gdy zasiłek staje się ich jedynym źródłem utrzymania.
Jednakowe korzyści powinny być podstawą polityki Unii. W każdym z jej krajów zakazuje się dyskryminacji ze względu na płeć, rasę lub pochodzenie etniczne, niepełnosprawność, orientację seksualną, wiek, religię czy wierzenia. Unia posiada szczegółowe strategie dotyczące dyskryminacji oraz ksenofobii i promowania integracji społecznej.
Inwestycja w ludzi jest kluczowa dla strategii wzrostu i zatrudnienia. Europejski Fundusz Społeczny jest tutaj głównym instrumentem – 77 bilionów euro pochodzących z funduszu zostanie rozdzielonych w latach 2007-2013 na poprawę dostępu do odpowiedniego zatrudnienia, zwiększenie elastyczności pracowników i przedsiębiorstw oraz rozwoju zaniedbanych regionów.
Unijne plany na przyszłość prezentują się imponująco. Obyśmy wkrótce odczuli, że są realizowane. Wszak Strategia Lizbońska przewidywała, że gospodarka Unii Europejskiej w roku 2010 będzie bezkonkurencyjna...
Wypracowywanie wzrostu i miejsc pracy
Strategia Unii dotycząca tworzenia wzrostu i miejsc pracy w zrównoważony sposób, znana jako Strategia Lizbońska, promuje innowację w biznesie i inwestycję w ludzi, by stworzyć społeczność opierającą się na wiedzy. Skupia się na uczeniu się ludzi przez całe ich życie, a także wspiera badania i rozwój.
Strategia ponadto ma sprawić, by pracownicy chętnie pracowali, zatrzymać ich w pracy dłużej – ze względu na rosnącą średnią długość życia, poprawiając elastyczność pracowników i przedsiębiorstw, zapewniając lepszą edukację oraz umiejętności i adaptując systemy ochrony socjalnej do zadań, jakie stawia innowacja, globalizacja i mobilność. Dąży się do maksymalnej elastyczności i mobilności społecznej w równowadze z zabezpieczeniami socjalnymi, co określa się często mianem flexicurity (ang. flexibility – elastyczność, security – bezpieczeństwo).
Strategia Lizbońska stała się istotną sprawą, gdy w Europę uderzył kryzys w 2008 roku. Wiele osób uważa, że gdyby trzymać się jej, pomoże ona zwiększyć popyt i przywrócić wiarę w europejską gospodarkę. Unia przeznaczyła odpowiednie środki dla krótkoterminowego wzrostu zatrudnienia w kryzysie i poprawiła długoterminowe prospekty dla siły roboczej tak, by zapełnić wolne miejsca pracy i wyprzedzić potrzeby rynku pracy. Na przykład: jeśli wystąpi nadwyżka pracowników w branży tekstylnej, a widoczne będą symptomy braków w turystyce, pracownicy ci mogą zostać przekwalifikowani.
Zabezpieczenie praw socjalnych pracowników
Dążenie do większej ilości i lepszej jakości miejsc pracy wymaga pewnych kosztów. Długa unijna tradycja zapewniania przyzwoitego środowiska pracy i ochrony praw pracowników jest ciągle kontynuowana. Powszechne standardy określają podstawowe zasady, jeśli chodzi o warunki pracy, zbiorowe zwolnienia, pracę na niepełny etat i tymczasową, zdrowie i bezpieczeństwo pracy, urlopy macierzyńskie i tacierzyńskie, odpowiednią płacę do wykonanej pracy i ochronę przed molestowaniem seksualnym.
Społeczny dialog pomiędzy reprezentantami pracowników i zatrudnionych jest również kamieniem węgielnym polityki Unii Europejskiej. Komisja Europejska zachęca firmy, by w swej działalności brały pod uwagę socjalne i środowiskowe uwarunkowania.
Unia rozszerzyła także sieć systemów zasiłkowych i nie ma wątpliwości, że tak powinno pozostać, choć rozbudowane socjalne zaplecze nie powinno zniechęcać do pracy. Unijni liderzy zgodzili się, że pensje i ochrona zdrowia są podstawowymi prawami, których koszt trzeba zaspokoić. Adaptacja ochrony socjalnej do nowoczesnej gospodarki jest szczególnie ważna na ekonomicznym zakręcie, kiedy relatywnie duża liczba osób jest zwalniana i gdy zasiłek staje się ich jedynym źródłem utrzymania.
Zakaz dyskryminacji
Jednakowe korzyści powinny być podstawą polityki Unii. W każdym z jej krajów zakazuje się dyskryminacji ze względu na płeć, rasę lub pochodzenie etniczne, niepełnosprawność, orientację seksualną, wiek, religię czy wierzenia. Unia posiada szczegółowe strategie dotyczące dyskryminacji oraz ksenofobii i promowania integracji społecznej.
Inwestowanie w ludzi
Inwestycja w ludzi jest kluczowa dla strategii wzrostu i zatrudnienia. Europejski Fundusz Społeczny jest tutaj głównym instrumentem – 77 bilionów euro pochodzących z funduszu zostanie rozdzielonych w latach 2007-2013 na poprawę dostępu do odpowiedniego zatrudnienia, zwiększenie elastyczności pracowników i przedsiębiorstw oraz rozwoju zaniedbanych regionów.
Unijne plany na przyszłość prezentują się imponująco. Obyśmy wkrótce odczuli, że są realizowane. Wszak Strategia Lizbońska przewidywała, że gospodarka Unii Europejskiej w roku 2010 będzie bezkonkurencyjna...
