Sen o Europie. Dlaczego uchodźcy uciekają z Turcji?
| 10.09.2015 | Autor: Konto Usunięte | [ 0 komentarzy ] |
Izmir, Turcja
Źródło: Agnieszka Wawrzyniak
- Wybierasz się do Turcji?
- Zarezerwuj hotel w Turcji
- Wynajmij samochód w Turcji
- Podobne tematy:
- Komisja zaleca przedłużenie tymczasowych kontroli na granicach wewnętrznych
- Donald Tusk do imigrantów: Nie przyjeżdżajcie do Europy
- Uchodźcy nową siłą na niemieckim rynku pracy?
- Turcja - inne artykuły:
- Wojskowy zamach stanu w Turcji. Są zabici i ranni
- Porozumienie Turcja - UE w praktyce
- Milczenie Atatürka
Według danych Międzynarodowej Organizacji do Spraw Migracji (IOM), ponad 2,5 tysiąca osób syryjskiego pochodzenia zginęło w ostatnim czasie w trakcie prób przedostania się do Europy drogą morską.
Savsan Atrash, syryjska kobieta, której brat utonął w trakcie przeprawy z Turcji do Grecji, postanowiła uruchomić w mediach społecznościowych akcję informacyjną, przestrzegającą rodaków przed ryzykowaniem swojego życia i zachęcającą do pozostania na terytorium Turcji. Czy takie argumenty przemówią do Syryjczyków? A przede wszystkim, co o tej sytuacji myślą sami Turcy?
Każdego dnia setki Syryjczyków próbują przedostać się na wyspy greckie przy użyciu przeładowanych łodzi, narażając swoje życie w imię „europejskiego snu” o lepszym życiu. Wśród tłumów zmierzających w stronę Starego Kontynentu z całą pewnością są także ci, których intencje i cele są dużo mnie oczywiste i wiarygodne, aniżeli zwykła troska o dobro siebie i swoich bliskich. Bez względu na to, jaki stosunek do tego problemu mamy my, Europejczycy oraz władze naszych krajów, jedno nie ulega wątpliwości – ta ogromna migracja uchodźców każdego dnia zbiera swoje żniwo w postaci kolejnych dziesiątek topielców.
Mieszkająca w Izmirze Savsan Atrash postanowiła zaangażować się w kampanię społeczną, mającą na celu powstrzymać przedstawicieli swojego narodu od ryzykownych i śmiercionośnych prób nielegalnego przedostania się z Turcji do Grecji. Jedną z ofiar braku świadomości o niebezpieczeństwie takiej podróży był brat dziewczyny.
- „Wraz z moim bratem dotarliśmy do Izmiru dwa lata temu. On pragnął dostać się do Europy, by studiować medycynę, które to studia rozpoczął już w Syrii. Do przeprawy został zachęcony przez innych uchodźców podróżujących łodzią – utonął. Byłam załamana” – przyznała Atrash w rozmowie z tureckim portalem Daily Sabah.
Na łamach specjalnej strony założonej na portalu Facebook, Atrash informuje wszystkich Syryjczyków, szczególnie tych znajdujących się w Izmirze, gdzie mogą zamieszkać, uzyskać pomoc medyczną oraz nauczyć się języka tureckiego.
Podczas gdy nie widać końca przepływu syryjskich uchodźców z Turcji do Grecji, a co za tym idzie, kolejnych nieuniknionych tragedii, wiele Europejczyków zadaje sobie jedno zasadnicze pytanie: Dlaczego ludzie ci podejmują tak ogromne ryzyko, aby przekroczyć unijną granicę? Próba odpowiedzi na to pytanie jest niczym otwarcie puszki Pandory, przepełnionej katastroficznymi i pełnymi obaw podejrzeniami.
Sama Turcja lubi podkreślać, że dla dobra syryjskich uchodźców zrobiła najwięcej. Wraz z wybuchem wojny domowej w Syrii, Republika Turcji witała uchodźców prawem pobytu, dostępem do opieki zdrowotnej oraz niezłym zapleczem socjalnym. Tego, czego Syryjczykom w Turcji nie umożliwiono, to prawa do zatrudnienia, w związku z czym w praktyce większość uchodźców nie mogła liczyć na legalny i stały zarobek. Rozwiązanie oferowane przez Turcję okazało się świetnym tymczasowym pomysłem, który jednak nie sprawdził się na dłuższą metę. W ramach obowiązujących przepisów o azyl w Turcji prosić mogą wyłącznie Europejczycy. Cała reszta uchodźców musi przejść skomplikowaną procedurę aplikacyjną w Biurze Wysokiego Komisarza NZ ds. Uchodźców (UNHCR), która może trwać nawet kilka, kilkanaście lat. Dla Syryjczyków problemem w Turcji stało się więc to, że choć mogą tu przeżyć i czuć się bezpiecznie, nie mają realnej możliwości rozwoju i polepszenia swojej sytuacji. Popadanie w długi i ekonomiczna niemoc zachęciły całą rzeszę uchodźców do wyprawy w głąb Europy, która w ich mniemaniu jest źródłem dobrobytu.
Tureckie społeczeństwo szybko zrozumiało, że uchodźcy stali się zbyt dużym ciężarem dla państwa, stopniowo tracącego ducha ekonomicznej pomyślności. Dziś, po kilku latach tego stanu rzeczy, w Turcji rośnie bezrobocie, wartość liry względem dolara spada na łeb na szyję a perspektywy gospodarcze nie są już tak jasne i oczywiste. Oprócz problemów natury ekonomicznej, w Turkach zaczął rodzić się strach, który z dnia na dzień staje się coraz bardziej uzasadniony. Dziś, gdy niemal każdego dnia nad Bosforem w zamachach bombowych giną tureccy policjanci, a cywile boją się o to, co będzie dalej, nikt nie ma już cierpliwości dla problemów uchodźców. Syryjczycy wyruszają więc w głąb odległej kulturowo Europy, choć prawdopodobnie jeszcze kilka lat temu nie przyszłoby im to do głowy.
Wyprawa po śmierć czy życie?
Każdego dnia setki Syryjczyków próbują przedostać się na wyspy greckie przy użyciu przeładowanych łodzi, narażając swoje życie w imię „europejskiego snu” o lepszym życiu. Wśród tłumów zmierzających w stronę Starego Kontynentu z całą pewnością są także ci, których intencje i cele są dużo mnie oczywiste i wiarygodne, aniżeli zwykła troska o dobro siebie i swoich bliskich. Bez względu na to, jaki stosunek do tego problemu mamy my, Europejczycy oraz władze naszych krajów, jedno nie ulega wątpliwości – ta ogromna migracja uchodźców każdego dnia zbiera swoje żniwo w postaci kolejnych dziesiątek topielców.
Mieszkająca w Izmirze Savsan Atrash postanowiła zaangażować się w kampanię społeczną, mającą na celu powstrzymać przedstawicieli swojego narodu od ryzykownych i śmiercionośnych prób nielegalnego przedostania się z Turcji do Grecji. Jedną z ofiar braku świadomości o niebezpieczeństwie takiej podróży był brat dziewczyny.
- „Wraz z moim bratem dotarliśmy do Izmiru dwa lata temu. On pragnął dostać się do Europy, by studiować medycynę, które to studia rozpoczął już w Syrii. Do przeprawy został zachęcony przez innych uchodźców podróżujących łodzią – utonął. Byłam załamana” – przyznała Atrash w rozmowie z tureckim portalem Daily Sabah.
Na łamach specjalnej strony założonej na portalu Facebook, Atrash informuje wszystkich Syryjczyków, szczególnie tych znajdujących się w Izmirze, gdzie mogą zamieszkać, uzyskać pomoc medyczną oraz nauczyć się języka tureckiego.
Kres tureckiej gościnności
Podczas gdy nie widać końca przepływu syryjskich uchodźców z Turcji do Grecji, a co za tym idzie, kolejnych nieuniknionych tragedii, wiele Europejczyków zadaje sobie jedno zasadnicze pytanie: Dlaczego ludzie ci podejmują tak ogromne ryzyko, aby przekroczyć unijną granicę? Próba odpowiedzi na to pytanie jest niczym otwarcie puszki Pandory, przepełnionej katastroficznymi i pełnymi obaw podejrzeniami.
Sama Turcja lubi podkreślać, że dla dobra syryjskich uchodźców zrobiła najwięcej. Wraz z wybuchem wojny domowej w Syrii, Republika Turcji witała uchodźców prawem pobytu, dostępem do opieki zdrowotnej oraz niezłym zapleczem socjalnym. Tego, czego Syryjczykom w Turcji nie umożliwiono, to prawa do zatrudnienia, w związku z czym w praktyce większość uchodźców nie mogła liczyć na legalny i stały zarobek. Rozwiązanie oferowane przez Turcję okazało się świetnym tymczasowym pomysłem, który jednak nie sprawdził się na dłuższą metę. W ramach obowiązujących przepisów o azyl w Turcji prosić mogą wyłącznie Europejczycy. Cała reszta uchodźców musi przejść skomplikowaną procedurę aplikacyjną w Biurze Wysokiego Komisarza NZ ds. Uchodźców (UNHCR), która może trwać nawet kilka, kilkanaście lat. Dla Syryjczyków problemem w Turcji stało się więc to, że choć mogą tu przeżyć i czuć się bezpiecznie, nie mają realnej możliwości rozwoju i polepszenia swojej sytuacji. Popadanie w długi i ekonomiczna niemoc zachęciły całą rzeszę uchodźców do wyprawy w głąb Europy, która w ich mniemaniu jest źródłem dobrobytu.
Tureckie społeczeństwo szybko zrozumiało, że uchodźcy stali się zbyt dużym ciężarem dla państwa, stopniowo tracącego ducha ekonomicznej pomyślności. Dziś, po kilku latach tego stanu rzeczy, w Turcji rośnie bezrobocie, wartość liry względem dolara spada na łeb na szyję a perspektywy gospodarcze nie są już tak jasne i oczywiste. Oprócz problemów natury ekonomicznej, w Turkach zaczął rodzić się strach, który z dnia na dzień staje się coraz bardziej uzasadniony. Dziś, gdy niemal każdego dnia nad Bosforem w zamachach bombowych giną tureccy policjanci, a cywile boją się o to, co będzie dalej, nikt nie ma już cierpliwości dla problemów uchodźców. Syryjczycy wyruszają więc w głąb odległej kulturowo Europy, choć prawdopodobnie jeszcze kilka lat temu nie przyszłoby im to do głowy.
