Geneza najdalej wysuniętej na północ stolicy świata
25.09.2013 | Autor: Konto Usunięte | [ 0 komentarzy ] |
Pałac Biskupi w Laugarnes w Rejkawiku z 1836 roku.
Źródło: commons.wikimedia.org, autor: Auguste Mayer
Chata rybacka w Rejkiawiku z 1836 roku. W tle widać łańcuch górski Esja oddalony o 10 km od stolicy Islandii.
Źródło: commons.wikimedia.org, autor: Auguste Mayer
Widok na panoramę Rejkiawik z 1835 roku z wyspą Videy w tle.
Źródło: commons.wikimedia.org, autor: Paul Gaimard
- Wybierasz się do Islandii?
- Zarezerwuj hotel w Islandii
- Wynajmij samochód w Islandii
- Podobne tematy:
- Islandia: poważne konsekwencje wybuchu wulkanu
- Czy segregowanie śmieci wejdzie w nawyk każdego Polaka?
- Eko-sprzeciwy wobec igrzysk olimpijskich w Polsce
- Islandia - inne artykuły:
- Park Narodowy Skaftafell - perła Islandii
- Islandia – mroźny raj
- Układ z Schengen od innej strony, czyli co łączy wino i zamek z Unią Europejską?
Rejkiawik, czyli Zatoka Dymów nazwę swą bierze od ogromnych ilości pary wodnej, która pochodzi z okolicznych gorących źródeł. Geneza dzisiejszej stolicy Islandii zaczyna się około roku 874.
Od początku swojego istnienia Rejkiawik sukcesywnie rozwijał się, zachowując jednak harmonię z naturą. Z kronik kupców z Bremy wynika, że w XVI wieku lwia część mieszkańców zajmowała się rybołówstwem, hodowlą zwierząt domowych i pomimo trudnych warunków naturalnych – rolnictwem. Od początku XVII stulecia do 1786 roku dzisiejsza stolica Islandii była w całości własnością króla duńskiego.
Sukcesywna walka o rozwój
Skúli Magnússon żyjący w drugiej połowie XVIII wieku, za zgodą króla założył zakład wyrobów wełnianych. Z początku pracowali tam sprowadzani zza granicy fachowcy, ale z czasem ich zawodu nauczyli się mieszkańcy Rejkiawiku. W krótkim czasie doprowadziło to do duńskich protestów, co z kolei sprawiło, że fabryki zostały przejęte. Był to pierwszy przejaw niezależności islandzkich osadników, którego punktem kulminacyjnym był rok 1786. Wtedy to Rejkiawik otrzymał prawa miejskie.
Jednym z czynników, który sprawił, że licząca na początku XVIII wieku ok. 200 mieszkańców miejscowość jest dzisiaj stolicą lodowej wyspy były trzęsienia ziemii. Pierwsze z nich w 1784 sprawiło, że siedziba biskupa w Skálholt przeniosła się właśnie do Rejkiawiku. Podobny kataklizm w 1789 wymusił przeniesienie Althingu (najstarszego europejskiego parlamentu) w spokojniejsze rejony wyspy. Padło na Rejkiawik.
Największy relatywnie skok demograficzny miasto doznało w XIX wieku. W 1801 roku liczyło niewiele ponad 300 mieszkańców, a w 1897 już prawie 4 tysiące. Na arenie europejskich miast jest to ułamek, lecz nie można zapominać, że wyspa była bardzo hermetycznym środowiskiem, do którego nie zaglądało wiele osób w celach innych niż handel.
Ekologiczna utopia?
Najdalej położona na północ stolica świata jest dzisiaj zamieszkana przez 113 tysięcy osób i jest uosobieniem nowoczesności, która wspiera ekologię. Asfaltowe ulice stały się tu codziennym widokiem dopiero ok. 30 lat temu, a lwią część swojej energii pobiera ze źródeł geotermalnych lub elektrowni wodnych. Natomiast pojazdy komunikacji miejskiej są napędzane wodorem.
Źródło: islandia.org.pl, beztlenu.pl