Geneza najdalej wysuniętej na północ stolicy świata

O zachodni brzeg Islandii uderzają słupki tronowe Ingólfa Arnarsona – legendarnego, pierwszego osadnika. Dlaczego słupki tronowe? Ówcześnie w całej Europie stosowano różne niezrozumiałe dla dzisiejszych mieszkańców Starego Kontynentu metody ustalania tego, gdzie zostanie stworzona osada. Islandzcy osadnicy mieli ze sobą rzeźbione słupki, które były częścią krzesła wspomnianego przywódcy tronu. Widząc nieznany lad wyrzucili je do oceanu, czekając na to aż uderzą o brzeg. Zdali się na „boską intuicję”.

Od początku swojego istnienia Rejkiawik sukcesywnie rozwijał się, zachowując jednak harmonię z naturą. Z kronik kupców z Bremy wynika, że w XVI wieku lwia część mieszkańców zajmowała się rybołówstwem, hodowlą zwierząt domowych i pomimo trudnych warunków naturalnych – rolnictwem. Od początku XVII stulecia do 1786 roku dzisiejsza stolica Islandii była w całości własnością króla duńskiego.

Sukcesywna walka o rozwój

Skúli Magnússon żyjący w drugiej połowie XVIII wieku, za zgodą króla założył zakład wyrobów wełnianych. Z początku pracowali tam sprowadzani zza granicy fachowcy, ale z czasem ich zawodu nauczyli się mieszkańcy Rejkiawiku. W krótkim czasie doprowadziło to do duńskich protestów, co z kolei sprawiło, że fabryki zostały przejęte. Był to pierwszy przejaw niezależności islandzkich osadników, którego punktem kulminacyjnym był rok 1786. Wtedy to Rejkiawik otrzymał prawa miejskie.

Jednym z czynników, który sprawił, że licząca na początku XVIII wieku ok. 200 mieszkańców miejscowość jest dzisiaj stolicą lodowej wyspy były trzęsienia ziemii. Pierwsze z nich w 1784 sprawiło, że siedziba biskupa w Skálholt przeniosła się właśnie do Rejkiawiku. Podobny kataklizm w 1789 wymusił przeniesienie Althingu (najstarszego europejskiego parlamentu) w spokojniejsze rejony wyspy. Padło na Rejkiawik.

Największy relatywnie skok demograficzny miasto doznało w XIX wieku. W 1801 roku liczyło niewiele ponad 300 mieszkańców, a w 1897 już prawie 4 tysiące. Na arenie europejskich miast jest to ułamek, lecz nie można zapominać, że wyspa była bardzo hermetycznym środowiskiem, do którego nie zaglądało wiele osób w celach innych niż handel.

Ekologiczna utopia?

Najdalej położona na północ stolica świata jest dzisiaj zamieszkana przez 113 tysięcy osób i jest uosobieniem nowoczesności, która wspiera ekologię. Asfaltowe ulice stały się tu codziennym widokiem dopiero ok. 30 lat temu, a lwią część swojej energii pobiera ze źródeł geotermalnych lub elektrowni wodnych. Natomiast pojazdy komunikacji miejskiej są napędzane wodorem.


Źródło: islandia.org.pl, beztlenu.pl

• PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ:
  
• >> Islandia: poważne konsekwencje wybuchu wulkanu
• >> Czy segregowanie śmieci wejdzie w nawyk każdego Polaka?
• >> Park Narodowy Skaftafell - perła Islandii
• >> Islandia – mroźny raj

• TAGI:
• Althing
• ,
• ekologia
• ,
• północ Europy
• ,
• Rejkiawik
 
• KRAJE:
• Islandia