Wspólna Polityka Zagraniczna I Bezpieczeństwa
29.05.2009 | Autor: Konto Usunięte | [ 0 komentarzy ] |
- Chcesz pozyskać fundusze unijne?
- Złóż zapytanie ofertowe! >>
- Podobne tematy:
- Traktaty zmieniające istotę głównego Traktatu o Unii Europejskiej
- Rosja a UE: Szczyt w Brukseli - przełom czy nihil novi?
- Spotkanie trzech prezydentów
- Unia Europejska - inne artykuły:
- Wydatki na reklamę w Polsce i w innych krajach europejskich
- Komisja zaleca przedłużenie tymczasowych kontroli na granicach wewnętrznych
- Czwarta edycja Konkursu Lingwistycznego „Tłumacze na start”
Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa powstała w wyniku rozwoju sytuacji na arenie międzynarodowej. Na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych nastąpiły zmiany polityczne w Europie Środkowej i Wschodniej. Rozpoczął się proces umacniania odpowiedzialności państw europejskich za bezpieczeństwo, który nazwano Europejską Tożsamością Bezpieczeństwa i Obrony. UE realizuje ETB w ramach II filaru czyli Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa.
Zasady WPZiB
Istnieją trzy główne zasady WPZiB – tożsamość, spójność, solidarność. Tożsamość UE jest umacniana w dwóch obszarach:
- poprzez realizację WPZiB UE potwierdza swoją tożsamość na arenie międzynarodowej. Traktat Nicejski wprowadził do TUE stwierdzenie: „Unia określa i realizuje WPZiB”. Jest to ważna zmiana, gdyż wcześniej cel ten realizowały państwa członkowskie.
- Spójność i solidarność została określona przez TUE, po zmianach wprowadzonych przez TA. Państwa członkowskie mają „aktywnie i bez żadnych zastrzeżeń” popierać WPZiB, a wszystko to ma się odbywać „w duchu lojalności i wzajemnej solidarności”. Poza tym mają współpracować w celu „umacniania i rozwijania wzajemnej solidarności politycznej”, a także powstrzymać się od działań sprzecznych z interesami UE i takich, które mogłyby zaszkodzić jej skuteczności w relacjach na arenie międzynarodowej (źródło: TUE, art.12).
Cele WPZiB
- ochrona wspólnych wartości, podstawowych interesów, niezawisłości i integralności UE, zgodnie z zasadami Karty Narodów Zjednoczonych
- umacnianie bezpieczeństwa UE we wszelkich formach
- utrzymanie pokoju i umacnianie bezpieczeństwa międzynarodowego zgodnie z zasadami Karty Narodów Zjednoczonych oraz zasadami Aktu końcowego z Helsinek i celami Karty Paryskiej, w tym z zasadami dotyczącymi granic zewnętrznych
- popieranie współpracy międzynarodowej
- rozwijanie oraz umacnianie demokracji i państwa prawnego oraz poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności (źródło: TUE, art.11. Ust.1).
Instrumenty działania WPZiB
- zasady i ogólne wytyczne
- wspólne strategie
- wspólne działania
- wspólne stanowiska
- umacnianie współpracy państw członkowskich ( TUE, art.12).
Organy WPZiB
Organami WPZiB są instytucje WE. Wyjątkiem jest Rada Europejska, która odgrywa samodzielną rolę w II filarze i która ustala zasady i ogólne wytyczne WPZiB oraz podejmuje decyzje w sprawie stopniowego uzupełniania WPZiB „wspólną polityką obronną, która mogłaby doprowadzić do wspólnej obrony” (źródło: TUE, art. 17)
Pozostałe organy WPZiB to:
- Rada do spraw Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych (działa w składzie ministrów spraw zagranicznych)
- Parlament Europejski
- Komisja Europejska
- Wysoki Przedstawiciel do spraw WPZiB
- Komitet Stałych Przedstawicieli
Organy WPZiB sui generis, czyli nieokreślone to:
- Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa
- Jednostka planowania strategicznego i wczesnego ostrzegania
- Korespondenci europejscy
- Specjalni przedstawiciele
Więcej o organach WPZiB możecie przeczytać w artykule:
Wspólna Polityka Zagraniczna I Bezpieczeństwa: Organy
Finansowanie WPZiB na podstawie Traktatu o Unii Europejskiej częściowo było pokrywane z budżetu WE. Zmiany wprowadzone przez TA mówią, że z budżetu WE pokrywane są oprócz wydatków administracyjnych, także wydatki operacyjne związane z wprowadzaniem w życie postanowień WPZiB, z wyjątkiem wydatków w zakresie wojskowości i polityki obronnej.
Wydatki, które nie są pokrywane z budżetu WE, finansują państwa członkowskie według kryterium produktu krajowego brutto.
Na podstawie:
J. Barcz, „Prawo UE. Zagadnienia systemowe”, 2003;
Traktat o Unii Europejskiej, Maastricht, 1 listopada 1993