Polityka zagraniczna UE po Traktacie Lizbońskim

Debata na Uniwersytecie Jagiellońskim

W zeszłym tygodniu w Collegium Novum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie odbyła się naukowa debata ekspercka „Quo vadis UE?” dotycząca polityki zagranicznej Unii Europejskiej po Traktacie Lizbońskim. Organizatorem i inicjatorem spotkania była Sekcja Europejska Koła Studentów Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Jagiellońskiego. W debacie jako eksperci udział wzięli dr Magdalena Góra z Instytutu Europeistyki UJ, dr Małgorzata Kożuch z Katedry Prawa Europejskiego UJ, dr Filip Skawiński z Przedstawicielstwa KE w Polsce oraz dr Olaf Osica z Centrum Europejskiego Natolin. Debata rozpoczęła się od analizy zmian w polityce zagranicznej po Traktacie Lizbońskim, który poczynił znaczące zmiany w tej kwestii. Eksperci zastanawiali się nad ilością priorytetów, które Polska będzie chciała zorganizować podczas prezydencji w drugiej połowie 2011 roku.

Traktatu Lizbońskiego i polityka zagraniczna UE

Traktat Lizboński wszedł w życie 1 grudnia 2009 roku. Ostatnim państwem, które podpisało Traktat były Czechy. Dokument wprowadził istotne reformy, zwłaszcza w dziedzinie polityki zagranicznej Unii Europejskiej. Nadał jej osobowości prawnomiędzynarodową, wzmocnił pozycję w polityce zagranicznej, usprawnił proces podejmowania decyzji, powołał dwa nowe stanowiska: Przedstawiciela Rady Europejskiej oraz Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa. Przedstawicielem Rady Europejskiej został były premier Belgii Herman Van Rompuy, potocznie nazywany „prezydentem UE”. Z kolei na Wysokiego Przedstawiciela mianowano brytyjską baronessę Cathrine Ashton (również ma swój potoczny odpowiednik: „minister spraw zagranicznych UE”). Zamysłem Traktatu było stworzenie z UE bardziej aktywnego aktora na arenie międzynarodowej, Traktat miał być skuteczną formą zarządzania.

Główne konsekwencje Traktatu Lizbońskiego

Dr Olaf Osica przedstawił teoretyczne podejście do zagadnienia. Zaprezentował europejską politykę zagraniczną w kontekście modeli integracji europejskiej. Następnie przedstawił główne konsekwencje Traktatu Lizbońskiego: likwidacja prezydencji narodowych, wzrost znaczenia Rady Europejskiej kosztem Rady, w tym także Rady ds. Zagranicznych oraz wzrost rywalizacji między Radą, Komisją a Parlamentem. Zdaniem dr Osicy ustalone narzędzia będą zależeć od woli politycznej. Dr Małgorzata Kożuch jako prawnik przedstawiła podejście bardziej praktyczne. Według dr Kożuch po Traktacie Lizbońskim byt prawny UE stracił strukturę filarową, w ten sposób mamy jedną Unię, a polityka zagraniczna została podporządkowana celom UE po raz pierwszy. Jak wskazała dr Kożuch, dokument przypisał organom konkretne kompetencje, np. Kompetencje państw członkowskich. Trzecią istotną kwestią, którą uregulował Traktat jest ustalenie podmiotu władzy, Unia Europejska jest obecnie bytem prawnym, który ma własne organy. Z twierdzeniem dotyczącym filarowości nie zgodził się dr Osica. Zwracając uwagę na funkcję pełnioną przez Cathrine Ashton stwierdził, iż filarowość UE nadal istnieje. Dr Magdalena Góra przedstawiła zagadnienie w sposób instytucjonalny poruszając problem związany ze Służbą Działań Zewnętrznych. Eksperci poruszyli kwestię związaną z prezydencją Polski w drugiej połowie 2011 roku . Zgodzili się, iż korzystna dla Polski będzie późniejsza prezydencja mniejszego kraju, Cypru. Dr Kożuch zwróciła uwagę na nadzieje, które pokładane są w Polsce.

• PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ:
  
• >>  Quo vadis Trójkącie Weimarski – sprawozdanie z dyskusji
• >> Kandydaci do europarlamentu debatowali o sytuacji na Ukrainie
• >> Wydatki na reklamę w Polsce i w innych krajach europejskich
• >> Komisja zaleca przedłużenie tymczasowych kontroli na granicach wewnętrznych

• TAGI:
• debata
• ,
• Koło Studentów Stosunków Międzynarodowych UJ
• ,
• Naukowa debata ekspercka
• ,
• polityka zagraniczna Unii Europejskiej
• ,
• traktat lizboński
• ,
• Uniwersytet Jagielloński w Krakowie
• ,
• zmiany w polityce zagranicznej UE po Traktacie Lizbońskim
 
• KRAJE:
• Unia Europejska